Jan Konrad Eligard Krauze
| Jan Konrad Eligard Krauze | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Krauze | ||||||||||||||||||||||||
| Imię / imiona | Jan Konrad Eligard | ||||||||||||||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr inż. | ||||||||||||||||||||||||
| Data urodzenia | 11 września 1882 | ||||||||||||||||||||||||
| Miejsce urodzenia | Rakowicze | ||||||||||||||||||||||||
| Data śmierci | 1969 | ||||||||||||||||||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||||||||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | maszynoznawstwo | ||||||||||||||||||||||||
| Pełnione funkcje | Rektor AG (1924–1926) | ||||||||||||||||||||||||
| Wydział | Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych
| ||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Prof. dr inż. Jan Konrad Eligard Krauze (1882–1969)
Specjalność: maszynoznawstwo
Życiorys
Urodził się 11 września 1882 roku w Rakowiczach woj. wileńskie, zmarł w 1969 roku w Krakowie. Posiadał tytuł barona.
Studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym Uniw. Św. Włodzimierza w Kijowie i na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej oraz Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom w 1907 r. Tutaj został docentem, prowadził wykłady z budowy maszyn rolniczych do 1916 r. Jednocześnie pełnił obowiązki asystenta przy Katedrze Maszynoznawstwa, a od 1912 r. obowiązki konstruktora przy Katedrze Elementów Maszyn, wykładał również „Encyklopedię Maszyn” dla Wydz. Inżynierii, Architektury i Chemii. W tym czasie opublikował także w jęz. francuskim kilka rozpraw o maszynach rolniczych.
W 1920 r. otrzymał nominację na prof. Maszynoznawstwa Ogólnego w AG w Krakowie. W latach 1923/24 oraz 1926/27 został wybrany prorektorem, zaś w latach 1924/26 Rektorem Akademii, w latach 1927/30 był Dziekanem Wydziału Górniczego, w Dziekan Wydziału Elektro-Mechanicznego 1946-1950, kierownik Katedry Maszynoznawstwa I od 1921, kierownik Zakładu Maszynoznawstwa I od 1946, kierownik Katedry Części Maszyn Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych 1952-1960. Zreorganizował studia i po raz pierwszy w Polsce wprowadził rygory. Student, który dopuścił się przekroczenia regulaminu studiów, musiał złożyć prośbę o zezwolenie na dalsze studia. Widział konieczność kształcenia mechaników w Polsce, dopiero od 1946 r. udało mu się mieć udział w realizacji kształcenia elektromechanicznego dla potrzeb polskiego przemysłu górniczego i hutniczego.
Członek Honorowy Stowarzyszenia Studentów AG — SSAG. Po deportowaniu profesorów do KZ Sachsenchausen za wstawiennictwo został zesłany do obozu koncentracyjnego w Wiśniczu Nowym.
Wydał litografowane wykłady „Elementów maszyn” i „Technologii mechanicznej metali i drzewa”, opublikował również wiele artykułów o organizacji szkolnictwa akademickiego i organizacji państwa.
Źródło:
- BIP 1996 nr 25. s. 18
- BIP 1994 nr 5. s. 6, 8
- Album inżynierów i techników w Polsce. s. 41