Władysław Jan Takliński
| Władysław Jan Takliński | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Takliński | ||||||||||||
| Imię / imiona | Władysław | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 17 grudnia 1875 | ||||||||||||
| Miejsce urodzenia | Warszawa | ||||||||||||
| Data śmierci | 24 stycznia 1940 | ||||||||||||
| Miejsce śmierci | Sachsenhausen | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | mechanika teoretyczna, wytrzymałość materiałów | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Rektor Akademii Górniczej (1933–39) | ||||||||||||
| Wydział | Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski OOP | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. inż. Władysław Takliński (1875–1940)
Specjalność: mechanika teoretyczna, wytrzymałość materiałów
Życiorys
Urodził się 17 grudnia 1875 r. w Warszawie. Po aresztowaniu przez Niemców (wraz z prof. UJ) 6 listopada 1939 r. zesłany do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, zamordowany 24 stycznia 1940 r.
Studiował na Uniwersytecie oraz w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. W 1915 r. nominowany na pułkownika korpusu inżynierów okrętowych Rosji. Wykładał w Morskiej Szkole Wojennej, Politechnice w Petersburgu i tamtejszej Akademii Morskiej, był asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej Instytutu Inżynierów Komunikacji. Po powrocie do Polski w 1922 r. pełnił funkcję wykładowcy w Morskiej Szkole Oficerskiej w Toruniu.
Od 1923 r. profesor zwyczajny mechaniki teoretycznej i wytrzymałości materiałów AG i kierownik Katedry Mechaniki Teoretycznej oraz Wytrzymałości Materiałów. W latach 1931–33 był prorektorem Akademii, następnie rektorem w latach 1933–39.
Doprowadził do końca budowę gmachu głównego, a także budowę Laboratorium Maszynowego (Reymonta 7) i Laboratorium Transportu Szynowego wraz z torem do jazd próbnych. Jako rektor dbał o poszanowanie władz akademickich, profesorów i pracowników. Troszczył się też o studentów. Otaczał go powszechny szacunek. „Często sięgał do własnej kiesy, gdy potrzeby Uczelni lub dobro pracowników czy studentów tego wymagało”.
Odznaczenia i nagrody
Bibliografia
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 6
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 8–9
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 201–204
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 9. Warszawa 1998. S. 141
- Biuletyn AGH 2013 nr 70 s. 26-28, portr.