Ludger Mirosław Szklarski
| Ludger Mirosław Szklarski | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Szklarski | ||||||||||||
| Imię / imiona | Ludger | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1912 | ||||||||||||
| Data śmierci | 2003 | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Komandorski, Kawalerski i Oficerski Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, oraz wiele nagród państwowych za pracę naukową i osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr hab. inż. Ludger Mirosław Szklarski (1912-2003)
Specjalność: elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
Urodził się 26 marca 1926 roku w polskiej rodzinie w Jekaterynówce pod Łuckiem, zmarł 19 lipca 2003 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył Wydział Elektromechaniczny Instytutu Górniczego w Leningradzie (1934). W l. 1934-1937 pracował w kopalniach na Uralu. W l. 1939-1940 był asystentem, a później aspirantem w Instytucie Górniczym w Moskwie, gdzie uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. W l. 1940-1941 docent Politechniki Lwowskiej. W l.1941-1945 pracował jako elektromonter w lwowskich zakładach Siemensa. W 1944 roku przeniósł się do Limanowej. W 1945 r. podjął pracę jako asystent na Politechnice Śląskiej, a od października tegoż roku w AGH w Katedrze Części Maszyn. Tutaj obronił pracę doktorską i habilitacyjną (1946), otrzymał tytuł prof. nadzw. (1948), następnie prof. zw. (1957). Członek korespondent (1969) i członek rzeczywisty (1983) PAN.
Utworzył i zorganizował Katedrę Elektryfikacji Urządzeń Górniczych, której był kierownikiem w l. 1946-1957. Inicjator utworzenia Wydziału Elektro-Mechanicznego. Po reorganizacji w 1970 r. był wicedyrektorem ds. naukowych (do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1982 r.) Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych.
Pionier polskiej automatyki. Był autorem i współautorem 263 publikacji, w tym 56 książek, głównie z dziedziny teorii napędu elektrycznego, automatyki, elektryfikacji i automatyzacji górnictwa, oraz kilkudziesięciu patentów krajowych i patentów w innych krajach, m. in. w Austrii, RFN i USA. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal wykłady i wydał 8 książek (jako współautor). Promotor 30 rozpraw doktorskich.
Był współzałożycielem i prezydentem Komitetu Organizacyjnego Kongresów Automatyki (ICAMC), członkiem licznych komitetów np. Komitetu Elektrotechniki, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Cybernetyki w Górnictwie, członkiem założycielem Międzynarodowych Kolei Liniowych (OITAF). Otrzymał tytuł członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1969 r. został członkiem korespondentem PAN, a od 1983 r. członkiem rzeczywistym PAN, członek PAU. Doktor honoris causa "Swojej" Alma Matris (1993), Instytutu Górniczego w Sankt Petersburgu (1994) oraz Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie (1999). Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej (2001).
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 10-11
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
- Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 712
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 102. s. 6-7
- Dziennik Polski 2003 nr 170 (23 VII). s. 12 [nekrologi]
- Dziennik Polski 2003 nr 172 (25 VII). s. IV
- Elektrotechnika i Elektronika 2004 z. 1. s. 78