Eugeniusz Mazanek

Z Historia AGH
Wersja z dnia 22:05, 10 gru 2013 autorstwa SzymonSokol (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist | name = Eugeniusz Mazanek | image = mazane.jpg | family-name = Mazanek | given-name = Eugeniusz | additional-name = | honorific-prefix = ...”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Eugeniusz Mazanek
Nazwisko Mazanek
Imię / imiona Eugeniusz
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1910
Data śmierci 1984
Dyscyplina/specjalności technologia spiekalnicza i wielkopiecowa




FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Metalurgiczny19621966

Prof. zw. dr inż. Eugeniusz Mazanek (1910-1984)

Specjalność: technologia spiekalnicza i wielkopiecowa

Urodził się 4.12.1910 r. w Rzeszowie. Zm. 12.10.1984 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (1933). Początkowo pracował w przemyśle. Podczas okupacji był nauczycielem w Szkole Górniczo-Hutniczej na Krzemionkach. Po wojnie uruchamiał zniszczony przemysł hutniczy. Do 1960 r. przewodniczący polskiej delegacji sekcji wielkopiecowej RWPG. W 1959 r. objął Katedrę Metalurgii Surówki AGH, którą kierował do 1980 r. Docent od 1957 r., prof. nadz. - 1964, prof. zw. - 1971. Podejmował prace badawcze i wdrożeniowe z wieloma instytucjami i zakładami przemysłowymi, m. in. z Katedrą Krystalografii UJ. Wiele jego rozwiązań i ulepszeń znalazło zastosowanie w praktyce, m. in. zmodernizowane urządzenie zasypowe wielkiego pieca.

Zajmował się m. in. badaniami zmian składu fazowego i tekstury spieków. W l. 1970-1980 pracował nad rodzajem tworzywa żelazonośnego, tj. grudkami metalizowanymi. Był pionierem propagowania tej technologii w Polsce.

Jest autorem ogromnej liczby publikacji : monografii, artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych.

Źródło:

  • BIP 1997 nr 44-45. s. 20-21
  • Jubileusz 75-lecia Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej 1922-1997. s. 43-44
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 23. Warszawa 2012. S. 84-86