Marian Olszewski

Marian Olszewski
Nazwisko	Olszewski
Imię / imiona	Marian
Tytuły / stanowiska	Prof. nadzw. inż.
Data urodzenia	9 lutego 1911
Miejsce urodzenia	Dąbrowa Górnicza
Data śmierci	19 czerwca 1971
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	odlewnictwo
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Odlewnictwa AGH (1966–68)
Wydział	Wydział Odlewnictwa ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal 10-lecia PRL

Prof. nadzw. inż. Marian Olszewski (1911–1971)

Specjalność: odlewnictwo

Nota biograficzna

Urodził się9 lutego 1971 roku w Dąbrowie Górniczej, zmarł 19 czerwca 1971 roku w Krakowie.

Studiował na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie, a od 1934 roku pracował równocześnie w tej Uczelni jako asystentna Wydziale Hutniczym. Tutaj także uzyskał dyplom inżyniera metalurga w 1945 roku.

Po okupacji wrócił na stanowisko asystenta w Katedrze Metalurgii Stali, a od 1946 r. w nowo powstałej Katedrze Odlewnictwa. Prowadził zajęcia z materiałów formierskich, metalurgii dla odlewników, maszyn i urządzeń odlewniczych. W 1948 r. zorganizował w AG pierwsze w kraju laboratorium materiałów formierskich. W latach 1950–51 kierował większością prac ekipy pomiarowej Katedry Odlewnictwa AGH. Rozwinął badania w zakresie ciekłych stopów odleniczych.

W 1952 roku został powołany na stanowisko zastępcy Wydziału Odlewnictwa, którego był współtwórcą oraz na kierownika Katedry Technologii Formy Wydziału Odlewnictwa. W latach 1952–1965 był kierownikiem Zakładu Materiałów Formierskich, a następnie kierownikiem Zakładu Badań Metali Ciekłych w Katedrze Technologii Formy. W 1969 roku został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1953-1956 i 1958-1960 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Odlewnictwa, a w latach 1966–68 dziekana tego wydziału.

Opublikował indywidualnie lub wspólnie 42 pozycje, w tym 9 skryptów, uzyskał 9 patentów. Członek licznych stowarzyszeń naukowych.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal 10-lecia PRL

Bibliografia

Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 105–106