Roman Marian Teisseyre

Roman Marian Teisseyre
Nazwisko	Teisseyre
Imię / imiona	Roman Marian
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab.
Data urodzenia	11 kwietnia 1929
Miejsce urodzenia	Lwów ;
Dyscyplina/specjalności	geofizyka, fizyka wnętrza Ziemi ;
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	2004
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiągnięcia w sejsmologii globalnej i górniczej, ze szczególnym uwzględnieniem prekursorów wstrząsów oraz za rozwój wiedzy o fizyce wnętrza Ziemi
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Oficerski Polonia Restituta, Krzyż Komandorski OOP, Warszawski Krzyż Powstańczy

Prof. zw. dr hab. Roman Marian Teisseyre (1929-)

Dyrektor Instytutu Geofizyki PAN w latach 1970–1972

Dyscyplina/specjalności: geofizyka, fizyka wnętrza Ziemi

Nota biograficzna

Urodził się 11 kwietnia 1929 roku we Lwowie. Studia wyższe z zakresu fizyki teoretycznej ukończył w 1952 roku na Uniwersytecie Warszawskim. Tam też uzyskał stopień doktora (1959) i doktora habilitowanego (1961). W 1967 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 roku profesora zwyczajnego.

W latach 1952–1953 pracował w Instytucie Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 1953 pracuje w Instytucie Geofizyki PAN, pełniąc m.in. funkcje zastępcy dyrektora (1960–1970; 1972–1989) i dyrektora (1970–1972). Visiting professor International Institute of Seismology and Earthquake Engineering, Tokio 1964–1965; Institute of Geodesy and Geophysics, Univ. Trieste 1979–1980; Institut de Physique de la Terre, Univ. Strasbourg 1984; Earthquake Research Institute, Univ. Tokio 1992. Uczestnik wyprawy geofizycznej do Wietnamu, kierownik 1957–1959; uczestnik wypraw polarnych na Spitsbergen w latach 1964, 1970, 2000.

Opracował podstawy dyslokacyjnej teorii trzęsień Ziemi, wprowadził do sejsmologii mikromorficzny opis ośrodka, co umożliwiło mu wykazanie istnienia fal i deformacji skrętnych towarzyszących trzęsieniom (pierwsza w świecie rejestracja fal rotacyjnych), które weszły na stałe w zakres fizyki Ziemi. Zaproponowane przez Profesora oryginalne metody badania wstrząsów górniczych i ich mechanizmów znalazły zastosowanie w codziennej praktyce przemysłowej w górnictwie węglowym i miedziowym Polski. Badania swoje prezentował również na licznych międzynarodowych sympozjach i kongresach.

Posiada oryginalny dorobek naukowy obejmujący ponad 250 opublikowanych prac. Do bardzo ważnych osiągnięć Profesora należy również zaliczyć inicjatywę, redakcję oraz współautorstwo 4 monografii z zakresu fizyki i ewolucji wnętrza Ziemi.

Stworzył własną szkołę naukową (20 wypromowanych doktorów), jego uczniowie są znanymi na świecie badaczami z zakresu sejsmologii i fizyki wnętrza Ziemi.

Czynnie uczestniczył w pracach Polskiej Akademii Nauk, będąc m.in. sekretarzem Wydziału Nauk o Ziemi i Górnictwa (1980–1983) oraz członkiem Prezydium (1980–1992). Członek korespondent PAN (1969–1980), członek rzeczywisty PAN (1980-), członek Warszawskiego Towarzystwa Naukowego oraz Fińskiej Akademii Nauk i Literatury. Członek Academia Scientiarium Fennica 1979-; member of Executive Comm.; International Assiociation of Seismology and Physics of the Earth's Interior 1970–1975; European Seismological Comm. (vice president 1970–1976, president 1976–1978).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski Polonia Restituta (1961), Krzyż Komandorski OOP (1969), Vietnam Work Banner, I class, (1959), Warszawski Krzyż Powstańczy (1984), nagrody Wydziału VII PAN, Sekretarza PAN, Prezesa Rady Ministrów.

Bibliografia

Książki

Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : ludzie nauki P — Ż. Warszawa 2003, s. 1031
Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S-Ż. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 471–472, [foto]

Artykuły

Kowalczuk J.: Doktorat Honoris Causa AGH dla prof. dr. hab. Romana Teisseyre z Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005, nr 137, s. 5–7
[Protokół z Posiedzenia Senatu AGH... 27.10.2004], s. [1, 15, 22]
Uroczystość wręczenia godności doktora honoris causa AGH prof. Romanowi Teisseyre : 7 grudnia 2004 r. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005, nr 137, s. [28], [foto]