Maksymilian Tytus Huber

Maksymilian Tytus Huber
Nazwisko	Huber
Imię / imiona	Maksymilian Tytus
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Tytuły honorowe AGH	Doktor Honoris Causa AGH
Data urodzenia	4 stycznia 1872
Miejsce urodzenia	Krościenko
Data śmierci	19 grudnia 1950
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	mechanika teoretyczna, teoria plastyczności
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Elektromechanicznym AGH (1949–1950)
Wydział	Wydział Elektromechaniczny
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1945
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za wybitne osiągnięcia w dziedzinie mechaniki technicznej (wytrzymałość konstrukcji lotniczych i zbrojeniowych, teoria sprężystości, stateczność ustrojów sprężystych, zagadnienie wytężenia)
Odznaczenia i nagrody	Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Państwowa Nagroda I stopnia

Prof. zw. dr inż. Maksymilian Tytus Huber (1872–1950)

Dyscyplina/specjalności: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności

Nota biograficzna

Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Po ukończeniu lwowskiego IV Gimnazjum (1889), rozpoczął studia mechaniczne na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie (dyplom inżyniera 1895 roku). Został zatrudniony na macierzystej uczelni na stanowisku asystenta w Katedrze Budowy Dróg i Tuneli. Studia uzupełniające odbył w Uniwersytecie w Berlinie i w Kazaniu. W 1899 roku został powołany na stanowisko profesora mechaniki teoretycznej i budowniczej w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie (do 1906 roku).

Na podstawie pracy z teorii sprężystości ciał stałych uzyskał tytuł doktor nauk technicznych (1904), od 1908 roku profesor katedry Mechaniki Technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), dwukrotnie jej Rektor (1914/1915, 1921/1922).

W czasie I wojny światowej służył w wojsku austriackim, bronił twierdzy Przemyśl, dostał się do niewoli rosyjskiej do Kazania, skąd powrócił do kraju w 1918 roku.

W 1928 roku opuścił Lwów i przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako kierownik Katedry Mechaniki na Politechnice Warszawskiej.

Podczas okupacji wykładał na tajnych kompletach i w Wyższej Szkole Technicznej. Po powstaniu warszawskim trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie, później przedostał się do Zakopanego. W 1945 roku zamieszkał w Gdańsku, gdzie współorganizował Politechnikę Gdańską. Podjął się kierowania dwiema katedrami oraz urządzenia laboratorium wytrzymałości i mechaniki. W 1947 roku brał udział w organizowaniu Rady Szkół Wyższych.

W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Elektromechanicznym, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości. W początkach 1950 roku został powołany na stanowisko przewodniczącego Sekcji Budowy Maszyn i Technologii Mechanicznej I Kongresu Nauki Polskiej, który odbył się już po jego śmierci.

Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–1918), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–1939), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.

Członek założyciel Akademii Nauk Technicznych w Warszawie (1920), później także jej prezes, członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930), członek czynny Lwowskiego Towarzystwa Naukowego, członek Stałego Komitetu Międzynarodowego Związku Badania Materiałów, członek „Massarykowej Akademii Pracy" w Pradze Czeskiej. Przewodniczący Lwowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1925). Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–1950). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik: Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950). Pracował społecznie w Zarządzie Kasy im. Józefa Mianowskiego.

W 1961 roku w Stoczni im. Lenina w Gdańsku zwodowano zbiornikowiec noszący Jego imię.

Odznaczenia i nagrody

Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi trzykrotnie (1933, 1936, 1948), Odznaka Honorowa "Orlęta", Państwowa Nagroda I stopnia za całokształt działalności (1949), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Źródła do biogramu

Książki

• Akademia Nauk Technicznych : 1933-1937. Warszawa 1937, s. 22-24
• Akademja Nauk Technicznych : 1920-1932. Warszawa 1932, s. 34-39
• Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 4 : Nauki techniczne. Oprac. A. Śródka, P. Szczawiński. Wrocław [etc.] 1988, s. 143-150, [foto]
• Czy wiesz kto to jest? Pod ogólną red. S. Łozy. Warszawa 1938, s. 266-267
• Duda R.: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław 2012, s. 175-176, [foto] (Acta Universitatis Wratislaviensis ; no 3427)
• Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Pod red. J. Borowca. Warszawa 1996, s. 120
• Huber M. T.: Pisma. T. 1, Życiorys, sylwetka uczonego na tle epoki, charakterystyka działalności naukowej, prace różne, bibliografia prac. Red. nacz. A. T. Troskolański. Warszawa 1964
• Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki : materiały konferencji. Kraków, czerwiec 2002 [AGH]. Eds. Z. W. Engel, S. Wolny. Kraków 2002, s. 217-218, [foto]
• Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH. Kraków 1969, s. 79-80, 97
• Politechnika Lwowska 1844-1945. Wrocław 1993, s. 113, 318, 319
• Szkoły. Nauczyciele. Uczniowie : przyczynek do historii szkolnictwa, oświaty i wychowania na obszarze Kresów Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej. W oprac. J. Kowalczuka. Kraków 2017, s. 245, 256-257, [foto] (Monografia Wydawnictw Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie)
• Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej : Wydział Hutniczy (1922-1951), Wydział Metalurgiczny (1951-1993), Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej (1993-2005) : jubileusz 90-lecia Wydziału : 1922-2012 [AGH]. Kraków 2012, s. 49-50, [foto]

Artykuły

• Damasiewicz M.: Prace prof. dra inż. Maksymiliana Tytusa Hubera. Zeszyty Naukowe [wyd. AGH] ; nr 10. [Seria] Metalurgia i Odlewnictwo 1957, nr 2, s. 7
• Damasiewicz M.: Wspomnienie o profesorze Maksymilianie Tytusie Huberze. Zeszyty Naukowe [wyd. AGH] ; nr 10. [Seria] Metalurgia i Odlewnictwo 1957, nr 2, s. 3-6
• Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 108, s. 10
• Drobot S.: Dzieło naukowe M. T. Hubera. Zastosowania Matematyki 1953, t. 1, z. 1, s. 55-65
• Engel Z. W.: Półwiecze działalności Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 108, s. 6-10
• Engel Z.: Słów kilka o profesorze M. T. Huberze. Mechanika [wyd.] AGH 1994, T. 13, z. 2, s. 89-95, [foto]
• Engel Z. W..: Związki profesora Maksymiliana Tytusa Hubera z Krakowem i Akademią Górniczo-Hutniczą. Mechanika [wyd.] AGH 2003, T. 22, z. 4. s. 491–497, [foto]
• Engel Z. W., Wolny S.: Uroczystości poświęcone Profesorowi Maksymilianowi Tytusowi Huberowi. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2004, nr 135, s. 6
• Klębowski Z.: Maksymilian Tytus Huber (1872-1950). Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego 1951, t. 44, s. 145-149
• Prof. Dr Maksymilian Tytus Huber. Inżynieria i Budownictwo 1951, R. 8, nr 1, s. 40-42, [foto]
• Setna rocznica urodzin profesora Maksymiliana Tytusa Hubera. Mechanika Teoretyczna i Stosowana 1972, T. 10, z. 3, [tabl. przed s. 351], s. 351-354, [foto]