Reiner Kopp
Szablon:Infobox dhc Prof. dr inż. Reiner Kopp (1939-)
Specjalność: przeróbka plastyczna metali
Urodził się w 1939 roku w Stuttgarcie. Studia wyższe ukończył na Wydziale Mechanicznym Uniwersytetu Technologicznego w Stuttgarcie, doktorat na Uniwersytecie Technicznym w Clausthal. Praca zawodowa w Instytucie Max-Planck w Duesseldorfie oraz w firmie Dornier GmbH w Friedrichshafen i w Monachium. Od 1974- profesor (full professor) i dyrektor Instytutu Przeróbki Plastycznej Reńsko-Westfalskiej Technicznej Uczelni w Aachen.
Autor blisko 300 publikacji naukowych i 6 książkowych opracowań monograficznych. Promotor 139 prac doktorskich i 330 prac magisterskich.
Główne obszary badawcze: matematyczne i fizyczne modelowanie procesów przeróbki plastycznej, w tym badania plastyczności materiałów i ich własności po przeróbce plastycznej; kompleksowa numeryczna symulacja różnych procesów przeróbki plastycznej; niskoenergetyczne metody kształtowania wyrobów, np. kształtowanie z udziałem fazy ciekłej (tzw. „thixoforming”); kształtowanie wyrobów ze stanu ciekłego i z materiałów sproszkowanych; wytwarzanie lekkich, hybrydowych materiałów konstrukcyjnych metodami przeróbki plastycznej.
Członek wielu gremiów uczelnianych, instytutowych i przemysłowych oraz stowarzyszeń naukowo-technicznych. Kieruje projektem badawczym „Zintegrowane modelowanie materiałów” (SFB 370) oraz jest koordynatorem interdyscyplinarnego projektu z/z nowych technik przeróbki plastycznej metali, obejmującego kształtowanie wyrobów w stanie nie w pełni zakrzepłym (projekt SFB 289).
W pracy zawodowej i w życiu prywatnym cechuje Profesora duża otwartość i gotowość do wzajemnej współpracy. Współpraca Profesora z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie, a konkretnie z Zakładem Przeróbki Plastycznej Metali Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej datuje się od 1976 roku.
Źródło:
- Zaproszenie na uroczyste posiedzenie Senatu AGH, w czasie którego Prof. dr inż. dr h.c dr E.h. Reiner Kopp otrzymał insygnia godności Doktora honoris causa
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 104/105 s. 25–26, 3 okł.