Jerzy Grzymek
| Jerzy Grzymek | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Grzymek | ||||||||
| Imię / imiona | Jerzy | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 1908 | ||||||||
| Data śmierci | 1990 | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | technologia związków siarkowych i związków glinu | ||||||||
| Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Ceramicznego (1964–1968) | ||||||||
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki | ||||||||
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1979 | ||||||||
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za zasługi dla rozwoju chemii, a w szczególności fizykochemii stosowanej materiałów budowlanych oraz kompleksowych metod wytwarzania materiałów wiążących z ubogich rud i odpadów przemysłowych wraz z uznaną w świecie metodą pozyskiwania tlenku glinu i cementów szybkosprawnych | ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą, nagrody państwowe I i II stopnia oraz inne odznaczenia państwowe. | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Jerzy Grzymek (1908–1990)
Specjalność: technologia związków siarkowych i związków glinu
Urodził się w Iwkowej k. Brzeska, zmarł w Krakowie. Ukończył Gimn. im. Jana Sobieskiego w Krakowie oraz studia chemiczne w Politechnice Lwowskiej, tutaj podjął pracę jako st. asystent w Kat. Technologii Wielkiego Przemysłu Nieorganicznego i Elektrochemii Technicznej (1932–35). Od 1950 r. związany z AGH — kierownik Katedry Technologii Materiałów Wiążących, prof. nadzw. (1954), dziekan Wydz. Ceramicznego (1964–68), prof. zw. (1971). Pracował również w kilku instytutach i przedsiębiorstwach związanych z produkcją materiałów budowlanych i ceramiki. Używał pseudonimów: Jerzy Miecznikowski, Wiśniewski.
W latach 1950–82 oraz 1986–90 prowadził w AGH wykłady z technologii wiążących materiałów budowlanych. Jest autorem kilkudziesięciu opracowań i monografii z zakresu technologii związków siarkowych, technologii związków glinu, technologii materiałów budowlanych. Opracował m.in. metodę Grzymka spiekowego otrzymywania Al2O3 o wysokiej czystości z tanich surowców nieboksytowych. Jest autorem kilku patentów zagranicznych.
Był organizatorem Wydz. Ceramicznego w AGH oraz Inst. Technologii Krzemianów w Warszawie, Inst. Przemysłu Wiążących Materiałów Budowlanych w Opolu, inicjator budowy cementowni „Nowiny” w Kielcach. Doktor Honoris Causa AGH (1979).
Źródło:
- Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 1. s. 603–605