Maksymilian Tytus Huber
| Maksymilian Tytus Huber | |
|---|---|
| Nazwisko | Huber |
| Imię / imiona | Maksymilian |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
| Data urodzenia | 1872 |
| Data śmierci | 1950 |
| Dyscyplina/specjalności | mechanika teoretyczna, teoria plastyczności |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Wyższych Zagadnień Mechaniki w latach 1949–50 |
| Wydział | Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki |
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1945 |
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne osiągnięcia w dziedzinie mechaniki technicznej (wytrzymałość konstrukcji lotniczych i zbrojeniowych, teoria sprężystości, stateczność ustrojów sprężystych, zagadnienie wytężenia) |
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski OPRest. (1925), Złote Krzyże Zasługi, Odznaka Orląt i nagroda państwowa I stopnia za całokształt działalności (1948). |
Prof. zw. dr inż. Maksymilian Tytus Huber (1872–1950)
Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności
Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.
Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.
W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.
Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.
Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).
Źródło:
- Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143–150
- Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65–67
- Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 22–24
- Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 34–39
- Słownik polskich pionierów techniki. s. 81–82
- BIP AGH 2004 nr 135. s. 6