Jerzy Marynowski

Jerzy Marynowski
Nazwisko	Marynowski
Imię / imiona	Jerzy
Tytuły / stanowiska	Z-ca Profesora mgr inż.
Data urodzenia	1 października 1884
Miejsce urodzenia	Łagów
Data śmierci	11 czerwca 1960
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Ceramiki Czerwonej i Kamionki (1955–1958)
Wydział	Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
Odznaczenia i nagrody	Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (w okresie międzywojennym i po wojnie), Krzyż Kawalerski OOP, Medal X-lecia PRL

Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884–1960)

Specjalność: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe

Życiorys

Urodził się 1 października 1884 r. w Łagowie powiat Opatów. Zmarł 11 czerwca 1960 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

W 1903 r. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 r. Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej, uzyskując dyplom inżyniera budownictwa. Do lutego 1919 r. pracował w Rosji, początkowo jako konstruktor żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913–1919 był wykonawcą robót mostowych, kolejowych i budowlanych. W okresie I wojny światowej był naczelnikiem robót inżynieryjno-drogowych przy ósmej armii rosyjskiej, a po rewolucji październikowej (1917 r.) został inspektorem drogowym w Kijowskim Okręgu Komunikacji. Po powrocie do Polski w 1919 r. podjął pracę w Ministerstwie Robót Publicznych, na stanowisku kierownika Budowy Wisła-Bug oraz portu rzecznego na Żeraniu pod Warszawą. Wskutek zaprzestania robót w 1920 r. po wybuchu wojny radziecko-polskiej, został mianowany kierownikiem odbudowy zniszczonych mostów na Bugu o łącznej długości 2100 m.W tym okresie prowadził także budowę drogi Hrubieszów - Uściług - Włodzimierz Wołyński. W 1924 r. został powołany na stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, a następnie (1926 r.) został dyrektorem owej Dyrekcji. W 1927 r. jako pracownik Państwowych Klinkierni Ministerstwa Komunikacji, odbył półroczną praktykę zagraniczną w fabrykach klinkieru drogowego w Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. W wyniku zdobytego doświadczenia zaprojektował nowoczesna klinkiernię w Izbicy nad Wieprzem (powiat krasnostawski), a budowę przeprowadził w latach 1928-1930. Powołano go następnie na stanowisko dyrektora Zarządu wszystkich państwowych klinkierni rejonu lubelskiego (Izbicy, Zamościa, Bud, Białopola). Powierzono mu ponadto zaprojektowanie i budowę klinkierni w Grodkowie (powiat Będziński), w Ołtarzewie (województwo Warszawskie), w Rudach (powiat Toruński) i w Białołęce (powiat Szamotulski). W 1933 r.według jego projektu wybudowano klinkiernię w Bergamo (koło Mediolanu). Był także doradcą technicznym Zakładów Ceramicznych w Kawęczynie i dyrektorem technicznym zakładu Ołtarzew. W latach 1935-1939 piastował stanowisko naczelnika Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego w Pomorskim Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu. W czasie II wojny światowej prowadził na własny rachunek roboty budowlane i kolejowo-drogowe. W 1944 r. oskarżony przez Gestapo o ukrywanie rodzin żydowskich, został zmuszony do porzucenia pracy i ucieczki.

Pod koniec 1951 roku objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa „Biprostal”.

Prowadził również działalność dydaktyczną. W lutym 1953 rozpoczął wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki. Funkcję tę pełnił do 1958 roku.

Głównymi kierunkami działalności naukowej i zawodowej J. Marynowskiego były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowalnej.

Autor lub współautor kilku podręczników z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych oraz wielu artykułów publikowanych w „Materiałach Budowlanych” i „Cemencie” z zakresu ceramiki budowlanej. Wydał również dwa skrypty: „Piece ceramiczne” i „Technologia ceramiki budowlanej”. Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.

Źródło:

• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 141–145
• Gazeta Wyborcza [dod] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 140. s. 12
• Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 44–46