Tadeusz Jan Skawina
Tadeusz Jan Skawina | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]] | |||||||||||||
Nazwisko | Skawina | ||||||||||||
Imię / imiona | Tadeusz | ||||||||||||
Tytuły / stanowiska | Prof. nadzw. dr inż. | ||||||||||||
Data urodzenia | 1922 | ||||||||||||
Miejsce urodzenia | Borki | ||||||||||||
Data śmierci | 1976 | ||||||||||||
Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||||||
Dyscyplina/specjalności | gruntoznawstwo, gleboznawstwo | ||||||||||||
Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Geodezyjno-Górniczego w latach 1953–56 i 1964–66 | ||||||||||||
Wydział | Wydział Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska
| ||||||||||||
Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, i in. | ||||||||||||
|
Prof. nadzw. dr inż. Tadeusz Skawina (1922–1976)
Specjalność: gruntoznawstwo, gleboznawstwo
Urodził sie w Borkach koło Dąbrowy Tarnowskiej, zmarł w Krakowie. Ukończył Wydział Rolniczy Uniwersytetu Jagiellońskiego (1947). W latach 1946–1947 był asystentem na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki we Wrocławiu
Od października 1947 r. do chwili zgonu związany był nieprzerwanie z AGH, początkowo jako asystent i adiunkt. W 1950 r. uzyskał stopień naukowy doktora, w 1955 r. tytuł docenta. W 1951 r. powierzono mu kierownictwo Katedry Gruntoznawstwa, a w 1968 r. funkcję dyrektora Instytutu Ochrony Powierzchni Górniczej, przemianowanego w 1972 r. na Instytut Kształtowania i Ochrony Środowiska.
W 1962 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1970 zwyczajnego. Głównym celem prof. Skawiny było opracowanie naukowych podstaw biologicznej i technicznej rekultywacji terenów przekształcanych. Był inicjatorem współpracy międzynarodowej w tym zakresie.
Opublikował ok. 130 prac. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, przewodniczącym rady naukowej Zakładu Agrofizyki PAN
Źródło:
- Przegląd Górniczy 1990 nr 11–12. s. 44
- Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. s. 626
- Nauka Polska 1997 nr 11–12. s. 215–218