Stefan Jan Czarnocki
Stefan Jan Czarnocki | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nazwisko | Czarnocki | ||||||||||||
Imię / imiona | Stefan Jan | ||||||||||||
Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||||||
Data urodzenia | 5 (17 kwietnia) 1878 | ||||||||||||
Miejsce urodzenia | Gajlańce | ||||||||||||
Data śmierci | 6 stycznia 1947 | ||||||||||||
Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||||||
Dyscyplina/specjalności | geologia, badanie złóż kopalin użytecznych | ||||||||||||
Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Geologiczno Mierniczego (1945–1947) | ||||||||||||
Wydział | Wydział Geologiczno-Mierniczy AG
| ||||||||||||
Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP | ||||||||||||
|
Prof. zw. dr hab. inż. Stefan Jan Czarnocki (1878–1947)
Specjalność: geologia, badanie złóż kopalin użytecznych
Życiorys
Urodził się 5 (17) kwietnia 1878 w Gajlańcach. Zmarł 6 stycznia 1947 w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Studiował w Instytucie Technologicznym w Charkowie, a następnie w Instytucie Górniczym w Petersburgu, gdzie w 1903 r. uzyskał tytuł inżyniera górniczego. Habilitował się na Akademii Górniczej.
Po studiach pracował w Komitecie Geologicznym w Petersburgu. Później zajmował się organizacją Wydziału Górniczego Politechniki Północno-Kaukaskiej. Był profesorem i dziekanem tegoż wydziału. W r. 1922 przyjechał do Warszawy, gdzie został zatrudniony w Państwowym Instytucie Geologicznym.
W 1938 r. został zatrudniony jako profesor zwyczajny geologii stosowanej na Akademii Górniczej. Był dziekanem [[Wydział Geologiczno-Mierniczy|Wydziału Geologiczno-Mierniczego] AG w l. 1945-1947.
Członek Krakowskiego Towarzystwa Technicznego oraz Akademickiego Klubu Turystycznego
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP, medal św. Stanisława 3. klasy
Bibliografia
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 46
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1965. S. 43–46
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 42–44