Henryk Czeczott
| Henryk Czeczott | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Czeczott | ||||||||
| Imię / imiona | Henryk | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 18 czerwca 1875 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Petersburg | ||||||||
| Data śmierci | 6 listopada 1928 | ||||||||
| Miejsce śmierci | Freiberg | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | przeróbka mechaniczna kopalin użytecznych, aerologia górnicza i eksploatacja | ||||||||
| Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Górniczego (1926–1927) | ||||||||
| Wydział | Wydział Górniczy
| ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. inż. Henryk Czeczott (1875–1928)
Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin użytecznych, aerologia górnicza i eksploatacja
Życiorys
Urodził się 18 czerwca 1875 r. w Petersburgu. Zmarł 6 września 1928 r. we Freibergu (Saksonia), pochowany w Warszawie na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.
Ukończył Instytut Górniczy (1900) w Petersburgu otrzymując stopień inżyniera górniczego. Studia uzupełniające odbył w Niemczech i w Austrii (1908–1909), studiował również w Massachusetts Institute of Technology. Profesor Instytutu Górniczego w Petersburgu. Prowadził wykłady z przedmiotu: sortownictwo i wzbogacanie ciał kopalnych. Konsultant wielu wielkich przedsiębiorstw górniczych.
W 1921 r. Komitet Organizacyjny AG zaprosił Henryka Czeczotta do objęcia wykładów z górnictwa oraz Katedry Górnictwa.
Po wyrażeniu zgody, z dniem 1 grudnia 1921 r. otrzymał nominację na profesora zwyczjnego AG. Jednak przyjazd do Polski uległ zwłoce. Do Polski przybył 1 sierpnia 1922 r. Otrzymał Katedrę Górnictwa I i Przeróbki Mechanicznej Wydziału Górniczego, której był kierownikiem w latach 1922–1928.
Wniósł ogromny wkład w organizowanie AG i wyposażenie jej laboratoriów. Zwrócił się o pomoc do Rady Zjazdu Przemysłowców Górniczych w Dąbrowie Górniczej i Górnośląskiego Związku Pracowników Przemysłu Węglowego. Do Katedry zaczęły napływać fundusze oraz maszyny i sprzęt górniczy. Dzięki jego wysiłkom powstały pracownie wentylacji, analizy gazów i pyłu węglowego, lampiarstwa i ratownictwa. Za budynkiem AG na Krzemionkach urządzono 22-metrową sztolnię przeznaczoną na ćwiczenia praktyczne z górnictwa. Tak zorganizował ćwiczenia ze studentami, że zapoznawali się oni już na uczelni praktycznie z głównymi pracami spotykanymi w kopalniach.
W 1928 r. uruchomił cykl wykładów zimowych dla członków Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych, szerząc wśród praktyków górnictwa wiedzę o najnowszej technice i zdobyczach w dziedzinie wentylacji kopalń, maszyn górniczych i naukowej organizacji pracy.
Obok pracy naukowej zajmował się również działalnością przemysłową. Dokonał m.in. oszacowania zasobności złóż miedzi w Czechosłowacji i Turcji, ocenił także pokłady rudy ołowiu w kopalni „Wiktor Emanuel”.
Opublikował wiele monografii i artykułów naukowych z zakresu górnictwa i przeróbki mechanicznej kopalin, z aerologii. Autor 15 ekspertyz.
Pod koniec życia interesował się problematyką kopalnictwa soli potasowych. Należał do twórców teorii przewietrzania kopalń i podstaw naukowych nowoczesnej przeróbki mechanicznej, był równocześnie wybitnym praktykiem w obydwu dziedzinach.
W uznaniu zasług jego przyjaciele i uczniowie ufundowali pamiątkową tablicę marmurową wmurowaną w ścianę pawilonu A-1 AGH.
Bibliografia
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 5
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 47
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1956. S. 49–57
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 16. Warszawa 2005. S. 32–34