Władysław Bogusz
| Władysław Bogusz | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Bogusz | ||||||||||||
| Imię / imiona | Władysław | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż., mgr filozofii | ||||||||||||
| Data urodzenia | 11 kwietnia 1916 | ||||||||||||
| Miejsce urodzenia | Kraków | ||||||||||||
| Data śmierci | 4 listopada 1975 | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | mechanika, teoria drgań układów nieliniowych, teoria stabilności układów mechanicznych | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Prorektor AGH (1972–1975) | ||||||||||||
| Wydział | Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Pamiątkowy Monte Casino, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr hab. inż., mgr filozofii Władysław Bogusz (1916–1975)
Specjalność: mechanika, teoria drgań układów nieliniowych, teoria stabilności układów mechanicznych
Życiorys
Urodził się 11 kwietnia 1916 roku w Krakowie. Zmarł 4 listopada 1975 roku.
Absolwent Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1938 — dyplom magistra filozofii w zakresie matematyki) oraz Wydziału Elektromechanicznego Akademii Górniczo-Hutniczej (1952). Dr — AGH 1954, dr hab. — AGH 1960, prof. (tytuł) — 1967, prof. zw. (tytuł) — 1973.
Od stycznia 1950 roku aż do śmierci pracował na AGH, przechodząc wszystkie stanowiska od asystenta aż do profesora zwyczajnego. Prodziekan Wydziału Maszyn Górniczych i Hutniczych (1960–1962), kierownik Katedry Mechaniki Technicznej (1960–1969), kierownik Zakładu Teorii Maszyn i Automatycznej Regulacji w Instytucie Podstaw Budowy Maszyn (1969–1974), dyrektor Instytutu Podstaw Budowy Maszyn (1972–1974), prorektor AGH (1972–1975), dyrektor naukowy Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki (1974–1975).
Twórca szkoły naukowej na AGH w zakresie drgań mechanicznych, tzw. „Szkoły Bogusza”. Był autorem 21 patentów, wielu podręczników, skryptów i ponad 100 publikacji. Publikacje dotyczą głównie zagadnień drgań liniowych i nieliniowych układów mechanicznych, dynamiki maszyn i wibroakustyki. Zajmował się zagadnieniami jakościowego badania przebiegów nieustalonych, syntezą optymalną, zastosowaniem drgań w różnych dziedzinach techniki oraz statecznością układów mechanicznych i automatyki. Podał definicję stateczności technicznej, przy czym pojęcie to opracował zarówno dla układów zdeterminowanych jak i stochastycznych. Był promotorem 15 przewodów doktorskich.
Współpracował z wieloma placówkami naukowymi świata. Prace swoje referował na licznych kongresach i konferencjach naukowych. Był przewodniczącym Krakowskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem Komitetu Mechaniki PAN, przewodniczącym Sekcji Układów Dyskretnych oraz Sekcji Dynamiki Maszyn PAN. Był członkiem komitetów redakcyjnych czasopism naukowych. Przez wiele lat był konsultantem naukowym w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym w Katowicach (1962–1975).
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, The Military Medal, Krzyż Pamiątkowy Monte Casino, Gwiazda za Wojnę, Gwiazda Afryki, Gwiazda Italii, Brytyjski Medal Wojny 1939–1945, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP, Złoty Medal Słowackiej Akademii Nauk im. A. Stodoli, Złota Odznaka Miasta Krakowa, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego I stopnia.
Źródło:
- Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 33–34, portr.
- Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki : materiały konferencji. Kraków 2002. S. 212–213
- Gazeta Wyborcza [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 253. s. 9
- Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2010 nr 35. s. 24, portr.