Stanisław Takuski
| Stanisław Takuski | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Takuski | ||||||||
| Imię / imiona | Stanisław | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 1921 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Jasienna | ||||||||
| Data śmierci | 1984 | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | eksploatacja złóż rud, budownictwo podziemne | ||||||||
| Pełnione funkcje | Prodziekan Wydziału Górniczego w latach 1969–1972 | ||||||||
| Wydział | Wydział Górnictwa i Geoinżynierii
| ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr hab. inż. Stanisław Takuski (1921–1984)
Specjalność: eksploatacja złóż rud, budownictwo podziemne
Życiorys
Urodził się w Jasiennej na ziemi nowosądeckiej. W latach 1933–1939 uczęszczał do gimnazjum, a następnie do Liceum Ogólnokształcącego w Nowym Sączu, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1939 roku. Po zdaniu matury lata młodzieńcze (1940–1945) przeżył w więzieniach hitlerowskich w Nowym Sączu i Tarnowie oraz w obozach w Oświęcimiu oraz w Mathausen-Gusen. Studia na Wydziale Górniczym AGH ukończył w 1951 roku, wcześniej kończąc studia w zakresie planowania przemysłowego na Akademii Handlowej (1950) i anglistykę na Wydziale Filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1961 roku obronił pracę doktorską. Doktor habilitowany 1966, profesor nadzwyczajny 1972, profesor zwyczajny 1979.
Pracę w AGH rozpoczął w 1951 roku aktywnie współpracując z Krakowskim Przedsiębiorstwem Geologicznym. Wpółpracował z przemysłem miedziowym; przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelniano-Przemysłowego Zespołu ds. Cynku i Ołowiu. Pełnił wiele funkcji organizacyjnych, m.in. kierownika Zakładu Górnictwa Rud, pełnomocnika Rektora ds. Praktyk Zagranicznych Studentów, prodziekana Wydziału Górniczego, zastępcy dyrektora Instytutu Górnictwa Podziemnego i Bezpieczeństwa Pracy.
Jego zainteresowania naukowe dotyczyły zagadnień chemicznej stabilizacji piasków oraz wyciskania i zwalczania pęcznienia spągów oraz stabilizacji, cementacji i uszczelniania górotworu oraz szeroko rozumianej eksploatacji złóż. Był zwolennikiem badań in situ prowadzonych w kopalniach jako najbliższych rozwiązaniom praktycznym, zmieniającym dotychczasowy stan techniki i technologii.
Wiele podróżował m.in. do Ghany, Jordanii, Libii, Brazylii, Indonezji, Hiszpanii, USA, gdzie wykładał bądź pracował jako ekspert.
Autor lub współautor kilkudziesięciu publikacji, kilkunastu skryptów i podręczników, wielu opracowań naukowo-badawczych i ekspertyz dla przemysłu. Promotor dwunastu prac doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich. Autor kilku pozycji publikowanych w wydawnictwach nie mających nic wspólnego z górnictwem, a wśród nich jednej z najciekawszych — poświęconej kompleksowi budowli seweriańskich w Leptis Magna, opublikowanej w czasopiśmie „Filomata” w 1978 roku.
Był cenionym i lubianym dydaktykiem, człowiekiem niezwykle pogodnym, gotowym do współpracy i pomocy, życzliwym dla ludzi.
Bibliografia
Źródło:
- Górnictwo i Geoinżynieria 2004 z. 4/1. s. 13–15
- Górnictwo i Geoinżynieria 2004 z. 4/1. okł., portr.
- Informator nauki polskiej 1983. T. 2 : Indeksy. Warszawa 1983. S. 1110
- Kronika Wydziału Górniczego 1919–1999. Kraków 1999. S. 119