Jerzy Jan Buzek
| Jerzy Jan Buzek | |
|---|---|
| Nazwisko | Buzek |
| Imię / imiona | Jerzy |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 27 marca 1874 |
| Miejsce urodzenia | Końska |
| Data śmierci | 9 luty 1939 |
| Miejsce śmierci | Węgierska Górka |
| Dyscyplina/specjalności | odlewnictwo |
| Wydział | Wydział Hutniczy
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski Polonia Restituta |
Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Jan Buzek (1874–1939)
Specjalność: odlewnictwo
Nota biograficzna
Urodził sie 27 marca 1874 r. w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 r. w Węgierskiej Górce.
Ukończył Akademię Górniczą w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego.
W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.
Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.
W budynku D-8 Wydziału Odlewnictwa, na parterze, znajduje się tablica poświęcona profesorowi Jerzenu Buzkowi.
Członek korespondent Polskiej ANT.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Oficerski Polonia Restituta
Źródło:
- BIP 1998 nr 49. s. 12
- Materiały Informacyjne 1969. s. 73–74
- Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 108–110
- Słownik polskich pionierów techniki. s. 34–35
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 36–38