Ludger Mirosław Szklarski
| Ludger Mirosław Szklarski | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Szklarski | ||||||||||||
| Imię / imiona | Ludger Mirosław | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||||||
| Tytuły honorowe AGH | Zasłużony dla AGH | ||||||||||||
| Data urodzenia | 26 marca 1912 | ||||||||||||
| Miejsce urodzenia | Jekaterynówka | ||||||||||||
| Data śmierci | 19 lipca 2003 | ||||||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | elektryfikacja i automatyzacja górnictwa | ||||||||||||
| Pełnione funkcje | Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (1957–1958), Dziekan Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej (1963–1966) | ||||||||||||
| Wydział | Wydział Elektrotechniki Automatyki i Elektroniki | ||||||||||||
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1993 | ||||||||||||
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za wybitne osiągnięcia w dziedzinie nauk technicznych, a w szczególności w elektrotechnice i automatyce oraz w uznaniu zasług w organizowaniu i rozwoju Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki naszej Almae Matris | ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Oficerski OOP | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr hab. inż. Ludger Mirosław Szklarski (1912–2003)
Specjalność: elektryfikacja i automatyzacja górnictwa
Nota biograficzna
Urodził się 26 marca 1912 roku w polskiej rodzinie w Jekaterynówce pod Łuckiem, zmarł 19 lipca 2003 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Ukończył Wydział Elektromechaniczny Instytutu Górniczego w Leningradzie (1934). W latach 1934–1937 pracował w kopalniach na Uralu. W latach 1939–1940 był asystentem, a później aspirantem w Instytucie Górniczym w Moskwie, gdzie uzyskał stopień kandydata nauk technicznych. W latach 1940–1941 docent Politechniki Lwowskiej. W latach 1941–1945 pracował jako elektromonter w lwowskich zakładach Siemensa. W 1944 roku przeniósł się do Limanowej. W 1945 roku podjął pracę jako asystent na Politechnice Śląskiej, a od października tegoż roku w AG w Katedrze Części Maszyn. Tutaj obronił pracę doktorską i habilitacyjną (1946), otrzymał tytuł prof. nadzw. (1948), następnie prof. zw. (1957). Członek korespondent (1969) i członek rzeczywisty (1983) PAN.
Utworzył i zorganizował Katedrę Elektryfikacji Urządzeń Górniczych, której był kierownikiem w latach 1946–1957. Inicjator utworzenia Wydziału Elektro-Mechanicznego. Po reorganizacji w 1970 roku był wicedyrektorem ds. naukowych (do chwili przejścia na emeryturę tj. do 1982 roku) Instytutu Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych. Dziekan Wydziału Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa (1957–1958), a w latach 1963 - 1966 dziekan Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej.
Pionier polskiej automatyki. Był autorem i współautorem 263 publikacji, w tym 56 książek, głównie z dziedziny teorii napędu elektrycznego, automatyki, elektryfikacji i automatyzacji górnictwa, oraz kilkudziesięciu patentów krajowych i patentów w innych krajach, m.in. w Austrii, RFN i USA. Po przejściu na emeryturę prowadził nadal wykłady i wydał 8 książek (jako współautor).
Promotor 30 rozpraw doktorskich.
Był współzałożycielem i prezydentem Komitetu Organizacyjnego Kongresów Automatyki (ICAMC), członkiem licznych komitetów np. Komitetu Elektrotechniki, Komitetu Górnictwa PAN, Sekcji Cybernetyki w Górnictwie, członkiem założycielem Międzynarodowych Kolei Liniowych (OITAF). Otrzymał tytuł członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1969 roku został członkiem korespondentem PAN, a od 1983 roku członkiem rzeczywistym PAN, członek PAU.
Doktor honoris causa AGH (1993), Instytutu Górniczego w Sankt Petersburgu (1994) oraz Wyższej Szkoły Górniczej w Ostrawie (1999).
Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej (2001).
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Kawalerski OOP i Krzyż Oficerski OOP oraz wiele nagród państwowych za pracę naukową i osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze.
Bibliografia
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 10–11
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 18
- Kto jest kim w Polsce. Edycja 3. Warszawa 1993. S. 712
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 102. s. 6–7, portr.
- Dziennik Polski 2003 nr 170 (23 VII). s. 12 [nekrologi]
- Dziennik Polski 2003 nr 172 (25 VII). s. IV
- Elektrotechnika i Elektronika 2004 z. 1. s. 78
- Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH