Karol Nereusz Bohdanowicz

Karol Nereusz Bohdanowicz
Plik:Bohdan.jpg
Nazwisko	Bohdanowicz
Imię / imiona	Karol
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr. hab. inż.
Data urodzenia	1864
Data śmierci	1947
Dyscyplina/specjalności	geologia surowcowa, hydrogeologia, stratygrafia, tektonika ; ;
Odznaczenia i nagrody	Medal na Wystawie Powszechnej w Paryżu za mapy geograficzne i geologiczne wybrzeży Morza Ochockego, Złoty Medal Konstantynowski - najwyższe odnaczenie za osiągnięcia naukowe (1902), Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, nagrody resortowe, nagroda im. Helmersena AU w Petersburgu (1910)

Prof. zw. dr. hab. inż. Karol Nereusz Bohdanowicz (1864-1947)

Specjalność: geologia surowcowa, hydrogeologia, stratygrafia, tektonika

Urodził się 29 października (9 listopada) 1864 r. w Lucynie k. Witebska (obecnie Ludza w Łotwie). Zmarł w 5 czerwca 1947 r. Warszawie i tam też pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązkowskim. Ukończył studia geologiczne, mineralogiczne i górnicze w Instytucie Górniczym w Petersburgu (1886). Profesor Instytutu Górniczego w Petersburgu. Działacz Narady Ekonomicznej przy przedstawicielstwie Polski w Piotrogrodzie (1917). Od 1889 r. był członkiem Societe Geologique de France, którego w 1915 r. został wiceprezesem. W 1917 r. prezes Związku Inżynierów Górniczych w Rosji. Od 1921 r. profesor AG, kierownik Kat. Geologii Stosowanej (do emerytury w 1935 r.), dyrektor Państw. Inst. Geologicznego w Warszawie (1938-1947).

W AGH uzyskał tytuł profesora honorowego (1935). W 1946 r. odbyły się uroczystości jubileuszowe ku uczczeniu 60-lecia pracy naukowej Profesora, wmurowano wówczas w ścianie holu AGH tablicę marmurową. Prowadził tutaj wykłady z geologii poszukiwawczej i złożonej w l. 1921-38. Jest twórcą polskiej geologii gospodarczej oraz twórcą podstaw geologicznego poznania Azji Centralnej i obszarów nadkaspijskich i kaukaskich.Brał udział w wielu wyprawach badających złoża i warunki geologiczne: Rosji, Tybetu, Korei, Płw. Czukockiego, wybrzeża Oceanu Lodowatego, Kamczatki, Alaski i in.

Autor ponad 200 prac. Członek PAU i TWN oraz stowarzyszeń naukowych polskich i zagranicznych.

Źródło:

Biuletyn Informacji Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 5, 18
Biogramy uczonych polskich. Cz. 7. Wrocław, Warszawa, Kraków 1992. S. 28-33
Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 1. Warszawa 1994. S. 177-180
Akademia Nauk Technicznych 1933-1937. Warszawa 1937. S. 27-34
Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 27-28
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Kraków 1965. S. 20-30
Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 25-28