Jerzy Marynowski
| Jerzy Marynowski | |
|---|---|
| Nazwisko | Marynowski |
| Imię / imiona | Jerzy |
| Tytuły / stanowiska | Z-ca Profesora mgr inż. |
| Data urodzenia | 1884 |
| Data śmierci | 1960 |
| Dyscyplina/specjalności | budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
|
| Odznaczenia i nagrody | Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (w okresie międzywojennym i po wojnie), Krzyż Kawalerski OOP, Medal X-lecia PRL. |
Z-ca Profesora mgr inż. Jerzy Marynowski (1884-1960)
Specjalność: budownictwo, konstrukcje żelazne, konstrukcje żelbetowe
Urodził się 1 października 1884 roku w Łagowie pow. Opatów, zmarł 11 czerwca 1960 roku w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Rakowickim. W 1903 r. ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, a w 1910 Wydział Inżynieryjno-Budowlany Politechniki Kijowskiej. Do lutego 1919 roku pracował w Rosji. Początkowo był konstruktorem żelaznych mostów i żelbetowych konstrukcji, a w latach 1913-1919 wykonawcą robót mostowych, kolejowych i budowlanych. W 1919 roku wrócił do Polski. Był m.in kierownikiem budowy kanału "Wisła-Bug" oraz portu rzecznego w Żeraniu, naczelnikiem, a potem dyrektorem Oddziału Drogowego Dyrekcji Dróg Publicznych w Lublinie, dyrektorem zarządu wszystkich państwowych klinkierni, dyrektorem Wytwórni Materiałów Budowlanych w Krakowie, dyrektorem inwestycji w Centralnym Zarządzie Zjednoczenia Budownictwa w Warszawie. Był członkiem Krajowej Komisji Ekspertów do spraw modernizowania przemysłu. Pod koniec 1951 roku objął stanowisko Generalnego Projektanta Zakładu Materiałów Ogniotrwałych w kombinacie Nowa Huta, gdzie opracował kompletną dokumentację oraz odpowiadał za budowę i uruchamianie zakładu. Był również głównym specjalistą do spraw ceramicznych w Biurze Studiów i Projektów Hutnictwa "Biprostal".
Prowadził również działalność dydaktyczną. W lutym 1953 rozpoczął wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Krakowie. W 1955 roku został zaangażowany na stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Ceramicznym AGH. Równocześnie powierzono mu kierownictwo Katedry i Zakładu Technologii Ceramiki Czerwonej i Kamionki. Funkcję tę pełnił do 1958 roku.
Głównymi kierunkami działalności naukowej i zawodowej J. Marynowskiego były: budownictwo przemysłowe, technologia ceramiki budowlanej, a szczególnie klinkieru drogowego, technika cieplna i budowa pieców ceramicznych w przemyśle ceramiki budowalnej.
Autor lub współautor kilku podręczników z zakresu budownictwa mostów, klinkierów drogowych oraz wielu artykułów publikowanych w "Materiałach Budowlanych" i "Cemencie" z zakresu ceramiki budowlanej. Wydał również dwa skrypty: "Piece ceramiczne" i "Technologia ceramiki budowlanej". Promotor kilkudziesięciu magistrów inżynierów ceramiki.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). s. 141-145
- Gazeta Wyborcza [dod] Gazeta Wyborcza Kraków 2005 nr 140. s. 12
- Kto jest kim w ceramice. 50 lecie Wydziału Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Kraków 1999. S. 44-46