Ludomir Sleńdziński

Ludomir Sleńdziński
Nazwisko	Sleńdziński
Imię / imiona	Ludomir
Tytuły / stanowiska	Prof.
Data urodzenia	29 października 1889
Miejsce urodzenia	Wilno
Data śmierci	25 listopada 1980
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	malarstwo, rzeźbiarstwo
Pełnione funkcje	Prorektor AG i AGH (1948-1954), Rektot Politechniki Krakowskiej (1954-1956)
Wydział	Wydziały Politechniczne - Wydział Architektury ;
Odznaczenia i nagrody	Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy

Prof. Ludomir Sleńdziński (1889-1980)

(W źródłach pojawiają się jeszcze dwie wersje nazwiska: Ślendziński i Śleńdziński)

Dyscyplina/specjalności: malarstwo, rzeźbiarstwo

Nota biograficzna

Urodził się 29 października 1889 roku w Wilnie. Zmarł 26 listopada 1980 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

W 1910 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Ukończył je z wyróżnieniem w 1916 roku za kompozycję "Idylla". W 1917 roku pracował w fabryce w Jekatierynosławiu, a po wybuchu rewolucji w Komitecie Polskim. Następnie był nauczycielem rysunku w szkole polskiej w Humaniu, a latach 1921-1922 w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1920 roku był jednym z organizatorów Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków (WTAP), któremu prezesował przez cały czas jego istnienia (do 1939 roku). Od 1923 roku był członkiem warszawskiego stowarzyszenia "Rytm".

W 1925 roku został powołany na stanowisko profesora w Katedrze Malarstwa Monumentalnego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego. W 1928 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1938 - profesora zwyczajnego malarstwa dekoracyjnego.

W latach 1929-1932 pełnił tam funkcje prodziekana, a w latach 1932-1939 dziekana Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Wileńskiego. W 1931 roku uczestniczył w odkryciu grobów królewskich w podziemiach katedry. Na przełomie 1932 i 1933 roku brał udział w organizowaniu Rady Wileńskiej Zrzeszeń Artystycznych (Erwuza) skupiającej 9 organizacji kulturalno-artystycznych. W 1934 roku został prezesem Rady.

Lata okupacji spędził w Wilnie, zajmując się praca artystyczna. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w tajnym nauczaniu. W 1943 roku został aresztowany i wywieziony na kilka miesięcy do obozu ciężkich robót w Prawianiszkach.

W marcu 1945 roku opuścił Wilno i przyjechał do Krakowa. W tym samym roku objął Katedrę Rysunku i Rzeźby Wydziału Architektury Wydziałów Politechnicznych Akademii Górniczej.

W 1948 roku został mianowany profesorem zwyczajnym rysunku odręcznego. Dekretem Prezydenta RP z dnia 24 sierpnia 1948 roku powołany został na stanowisko prorektora AG do spraw Wydziałów Politechnicznych na lata 1948-1951. Później, w 1951 roku, kadencja została przedłużona na lata akademickie 1951-1954.

W 1945 roku powołane zostały Wydziały Politechniczne przy Akademii Górniczej. Nie były jednak podporządkowane AG, posiadały bowiem swój senat i administrację. Na czele nowej uczelni, noszącej oficjalną nazwę Wydziałów Architektury, Inżynierii i Komunikacji AG stał Rektor AG i specjalnie dla tych wydziałów ustanowiony prorektor. 7 lipca 1954 roku została powołana do życia Politechnika Krakowska.

Od 1 lutego 1954 roku pełnił funkcję Rektora, a w roku akademickim 1955/56 mianowany został Rektorem Politechniki Krakowskiej i funkcję te sprawował do wyborów nowego rektora w 1956 roku.

W 1953 roku uzyskał stopień doktora nauk o sztuce.

W sierpniu 1960 roku przeszedł na emeryturę.

W latach 1920-1939 prezesował Wileńskiemu Towarzystwu Artystów Plastyków, którego był jednym z organizatorów. Był także członkiem warszawskiego stowarzyszenia "Rytm" od 1923 roku i wiceprezesem Krakowskiego Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych od 1951 roku. Był członkiem Związku Zawodowego Artystów Plastyków. W 1947 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Odbył wiele podróży studyjnych, m.in. do Francji, Włoch, Hiszpanii, Anglii, Grecji, Egiptu, Syrii, Libanu, Palestyny, Turcji i na Krym.

Odznaczenia i nagrody

Kawaler Krzyża Komandorskiego Orderu Polonia Restituta, Krzyż Komandorski łotewskiego Orderu Trzech Gwiazd, Order Sztandaru Pracy I kl., Złoty Krzyż Zasługi, złoty medal w Paryżu na międzynarodowej wystawie "Sztuka i Technika".

Źródła do biogramu

Książki

Konieczna E.: Zawód: inżynier. Kraków 2014, s. 64-69, [foto]
Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki. Kolegium red. Z. Mendera. Kraków 1987, 5-7, [foto]
Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki : 1945-1995. Red. meryt. W. Muszyński. Kraków 1995, s. 14-33, 413-430
Politechnika Krakowska 1946-1976. Kolegium red. T. Środulski. Kraków : Politechnika 1976, s. 36, 416, [foto]
Polski Słownik Biograficzny. T. 36/4, z. 159: Skrzypek Józef - Słomka Jan. Kraków 1998, s. 555-559
Rys historyczny Wydziału Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska. [Red.: Z. Niedojadło et al.]. Kraków 2001, s. 32
Siwik A., Artymiak R.: Akademia Górniczo-Hutnicza, Politechnika Krakowska : kształtowanie się środowiska akademickiego uczelni technicznych w Krakowie w latach 1945-1954. Toruń 2002, s. 97-134, [foto]
[Skład osobowy AGH ... 1950-51]. Kraków 1951, s. 67
Śleńdziński L.: Powstanie i rozwój Politechniki w latach 1945-1956. W: Politechnika Krakowska : 1945-1970. Pod red. J. Wątorskiego. Kraków 1970, s. 11-14, 84, [foto]