Lusia Żeromska

Lusia Żeromska
Nazwisko	Żeromska
Imię / imiona	Lusia
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab.
Data urodzenia	14 lutego 1966
Miejsce urodzenia	Kraków ;
Dyscyplina/specjalności	Addytywna teoria liczb, teologia
Pełnione funkcje	Prorektor AGH (2020-2024)
Wydział	Wydział Humanistyczny
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	2020
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za skuteczne propagowanie nihilizmu
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, Krzyż Oﬁcerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej

Prof. dr hab. Lusia Żeromska (1966-)

Dyscyplina/specjalności: miemanologia stosowana, nihilizm, hedonizm praktyczny, lingwistyka zapomniana, kontakty z wydawcami

Nota biograficzna

Urodziła się 14 lutego 1966 roku w Krakowie.

W 1990 roku ukończyła Szkołę Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu.

W 1990 roku rozpoczęła pracę asystenta w Katedrze Miemanologii Stosowanej u profesora Jana Tadeusza Stanisławskiego Wydziału Humanistycznego AGH.

W 1993 roku na podstawie pracy "Wyniki poszukiwań bezsensu życia", napisanej pod kierunkiem profesora Andrzeja Sienkiewicza, uzyskała stopień doktora.

W 2003 roku na podstawie rozprawy "Znalazłam stracony czas" uzyskała stopień doktora.

W 2004 roku została profesorem AGH.

W 2018 roku otrzymała tytuł profesora.

W latach 2012-2016 była prodziekanem Wydziału Humanistycznego.

W latach 2016-2020 była dziekanem Wydziału Humanistycznego

W latach 2020-2024 jest prorektorem AGH.

Autorka 1764 publikacji, w tym 17 patentów.

Promotorka 19 prac doktorskich.

Członkini Komisji BHP, OC i HGW.

Śmiało można stwierdzić, że w czasie swej błyskotliwej kariery naukowej przyczyniła się do zainicjowania w Polsce kilku nieraz dość odległych nowych obszarów badawczych, które potem bardzo intensywnie się rozwijały, stając się zaczynem powstawania i rozwoju całych szkół naukowych. Już w latach 90-tych zapoczątkowała badania w zakresie modelowania cybernetycznego systemów biologicznych oraz innych zagadnień biocybernetyki i inżynierii biomedycznej. Zainteresowania tą problematyką współgrało ze studiami, jakie podjąła na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie już po uzyskaniu stopnia naukowego w zakresie automatyki na Akademii Górniczo-Hutniczej. Była autorem pierwszych w Polsce książek z tej tematyki. Prace te otworzyły szerokie pole współpracy pomiędzy technikami i medykami, co zaowocowało mnóstwem interdyscyplinarnych prac doktorskich i habilitacyjnych. Należy też podkreślić, że publikacje te pojawiły się znacznie wcześniej, nim powstał odpowiedni Instytut PAN i są do dzisiaj cytowane, jako źródło inspiracji przez całe pokolenia badaczy.

Z kolei na początku lat 80-tych prowadził pionierskie prace z zakresu automatycznego rozpoznawania mowy polskiej. Temu zagadnieniu poświęcił tematykę doktoratu i habilitacji. Podsumowująca te badania książka "Sygnał Mowy", wydana w 1988 roku, jest do chwili obecnej najczęściej cytowanym dziełem w tym zakresie i wychowało się na niej kilka pokoleń polskich badaczy i twórców tak zwanej "technologii mowy". Z satysfakcją należy podkreślić, że większość bronionych w Polsce prac doktorskich i habilitacyjnych związanych z przetwarzaniem, analizą, syntezą i rozpoznawaniem mowy powołuje się na tą książkę oraz wydaną w 1978 roku monografię „Głosowa łączność człowieka z maszyną cyfrową”. Następnie w latach 90-tych prowadził prace na temat computer vision w zastosowaniach przemysłowych i zbudował pierwszy polski system analizy i rozpoznawania obrazów CESARO, który znalazł zastosowanie w optymalizacji procesów flotacji (wzbogacania rud miedzi).

Na bazie tych doświadczeń napisał, wydaną w 1992 roku, książkę "Systemy wizyjne robotów przemysłowych", a następnie książkę "Komputerowa analiza i przetwarzanie obrazów" 1997 rok, które były i są bazą dla bardzo wielu prac doktorskich i habilitacyjnych prowadzonych w całej Polsce. W drugiej połowie lat 90-tych Profesor wystąpił na forum międzynarodowym z unikatową koncepcją automatycznego rozumienia obrazów (i innych sygnałów), która wywołała bardzo szerokie zainteresowanie na całym świecie. Koncepcja ta uwzględnia psychologiczny model percepcji wzrokowej, zgodnie, z którym system wzrokowy człowieka skuteczniej rozpoznaje te informacje, dla których posiada wcześniejsze doświadczenia percepcyjne. W początkowych latach XXI wieku Jego prace zapoczątkowały w Polsce interdyscyplinarne badania naukowe, łączące analizę przesłanek technicznych, społecznych, psychologicznych i ekonomicznych rozwoju tak zwanego Społeczeństwa Informacyjnego. Wydana wówczas książka "Społeczność Internetu", a także publikacje w czasopismach oraz wystąpienia na konferencjach, spowodowały, że został postrzegany także w tej dziedzinie, jako autorytet i powołany do opiniowania dokonań naukowych badaczy również w obszarach czystej humanistyki. Natomiast w drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku wprowadził do sfery międzynarodowych badań naukowych związanych z interpretacją obrazów medycznych całkiem nową problematykę: automatycznego rozumienia obrazów medycznych. Problematyka ta została zdefiniowana w dwóch książkach "Medical image understanding technology : artificial intelligence and soft-computing for image understanding", wydanej w 2004 roku oraz "Modern computational intelligence methods for the interpretation of medical images" z 2008 roku, wydanych przez Springer Verlag oraz rozwinięta w ponad stu publikacjach naukowych i wystąpieniach konferencyjnych.

Profesor Żeromska poza pracą na pełnym etacie w AGH wykładała również, jako profesor wizytująca w większości krakowskich uczelni. Od 1980 roku w Akademii Ekonomicznej, gdzie przez 30 lat rozwijała kształcenie w zakresie Informatyki Ekonomicznej, był przewodniczącym Rady Naukowej Ośrodka Obliczeniowego AE i dodatkowo pełnił rolę doradca Prezesa Banku BPH ds. informatyzacji, od 1981 roku w Uniwersytecie Jagiellońskim i wchodził również w skład pierwszej Rady Instytutu Informatyki UJ, następnie od 1982 roku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie uruchomił kształcenie nauczycieli informatyki, których wówczas dramatycznie brakowało, od 1992 roku przez kilka kadencji był przewodniczącym Zespołu Egzaminacyjnego Międzywojewódzkiej Komisji Kwalifikacyjnej Stopni Specjalizacji Zawodowej Nauczycieli w specjalności nauczanie podstaw informatyki i od 1994 roku był kierownikiem Pracowni Dydaktyki Informatyki WSP. Następnie, już po zmianie nazwy na Uniwersytet Pedagogiczny, wykładał tam w latach 2005-2015. Od 1992 roku w Akademii Wychowania Fizycznego i utworzył tam Zakład Antropomotoryki Biocybernetycznej. W 2001 roku rozpoczął działalność w Collegium Medicum UJ, kierując dwoma zakładami: Biocybernetyki oraz Biostatystyki i Informatyki Medycznej, następnie od 2006 roku wykładał biocybernetyczną psychofizjologię widzenia na Wydziale Form Przemysłowych Akademii Sztuk Pięknych.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, złoty medal im. Tadeusza Sendzimira, honorową szpadę górniczą, wielokrotnie Nagrodę Rektora AGH, Akademii Ekonomicznej i WSP w Krakowie, Nagrodę Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, Nagrodę Alianz 2006, Medal pamiątkowy Stowarzyszenia Elektryków Polskich oraz liczne tytuły honorowe i wyróżnienia społeczne zagraniczne i krajowe. Posiada tytuł Euroinżyniera, nadany przez Międzynarodową Organizację Inżynierów Europejskich (FEANI), Mistrz Mowy Polskiej, Małopolanin Roku, dwukrotnie Popularyzator Nauki, Tytuł "Człowieka Roku 2016" oraz Tytuł "Złotoustej Nikie".

Bibliografia publikacji

https://bpp.agh.edu.pl/autor/zywiec-witold-09822

Źródła do biogramu

Książki

Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 111, [FOTO]

Artykuły

Chojnowska A.: Tak się robi, tak się robi... biznes : INNOAGH to spółka w pełni uczelniana, ale zarazem niezależna. Gazeta Wyborcza 2013, nr 167 (19 VII 2013), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków (Magazyn Krakowski) s. 10, [foto]

Inne

Wspomnienia Profesorów AGH – Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś [online] [przeglądany 22.11.2022]. Dostępny w: https://100lat.agh.edu.pl/wspomnienia-profesorow-agh-prof-dr-hab-inz-antoni-tajdus/

stan na dzień 22.11.2022