Emilian Iwanciw: Różnice pomiędzy wersjami

Emilian Iwanciw
Nazwisko	Iwanciw
Imię / imiona	Emilian
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	31 marca 1913
Miejsce urodzenia	Kraków
Data śmierci	15 lipca 1994
Miejsce śmierci	Tylmanowa
Dyscyplina/specjalności	metalurgia
Pełnione funkcje	Kierownik Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich AGH (1969-1983)
Wydział	Wydział Metali Nieżelaznych ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski OOP

Wersja z 13:30, 28 lip 2014

Prof. zw. dr inż. Emilian Iwanciw (1913–1994)

Specjalność: metalurgia

Życiorys

Urodził się 31 marca 1913 r. w Krakowie, zmarł 15 lipca 1994 r. w Tylmanowej k. Krościenka. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym AG w Krakowie w 1936 r. Od 1937 r. związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978). W latach 1961–1962 był organizatorem Wydziału Metali Nieżelaznych. W 1965 r. objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 r. po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich.

Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w Hucie Miedzi ”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu krajowych koncentratów do miedzi.

Jako dorobek pozostawił ponad 40 publikacji i kilkadziesiąt sprawozdań z prac badawczych dla przemysłu. Reprezentował naukę polską w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Opracował m.in. programy studiów dla wydziału metalurgicznego na uniwersytecie w Antofagaście. Prowadził seminaria dla kadry naukowej w Wenezueli.

Jego pasje to: gra na skrzypcach, turystyka górska, jazda figurowa na łyżwach, narciarstwo, wędkarstwo.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, inne

Źródło

BIP 1995 nr 19–20. s. 23–24
Kto jest kim w Polsce. s. 230

@@ Linia 53: / Linia 53: @@
 == Życiorys ==
-Urodził się 31 marca 1913 r. w Krakowie, zmarł 15 lipca 1995 r. w Tylmanowej k. Krościenka. Ukończył studia na [[Wydział Hutniczy |Wydziale Hutniczym]] AG w Krakowie w 1936 r. Od 1937 r. związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978). W latach 1961–1962 był organizatorem [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziału Metali Nieżelaznych]]. W 1965 r. objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 r. po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich.
+Urodził się 31 marca 1913 r. w Krakowie, zmarł 15 lipca 1994 r. w Tylmanowej k. Krościenka. Ukończył studia na [[Wydział Hutniczy |Wydziale Hutniczym]] AG w Krakowie w 1936 r. Od 1937 r. związany z Zakładem Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978). W latach 1961–1962 był organizatorem [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziału Metali Nieżelaznych]]. W 1965 r. objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 r. po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich.
 Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w Hucie Miedzi ”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu krajowych koncentratów do miedzi.