Wacław Olszak: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 24: | Linia 24: | ||
| fields = teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia | | fields = teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia | ||
| function = Kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów w latach 1946–52 | | function = Kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów w latach 1946–52 | ||
| faculty = Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej | |||
| workplaces = | | workplaces = | ||
| alma_mater = | | alma_mater = | ||
| Linia 34: | Linia 35: | ||
| notable_students = | | notable_students = | ||
| known_for = | | known_for = | ||
| varia = | |||
| author_abbrev_bot = | | author_abbrev_bot = | ||
| author_abbrev_zoo = | | author_abbrev_zoo = | ||
Wersja z 15:20, 22 sty 2014
Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Olszak (1902–1980)
Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
Urodził się 24 października 1902 r. w Karwinie, zmarł 8 grudnia 1980 r. w Udine (Włochy) i tam też został pochowany. Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę w uniw. w Paryżu. Studia uzupełniające odbył w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Zagłębia Śląskiego i Dąbrowskiego. W latach 1933, 1934 obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej, oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej. Habilitował się na AG w 1937 r. Związany z Akademią jako profesor wytrzymałości materiałów — docent Katedry Wytrzymałości Materiałów (1937–52), prof. zw. (1946), kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego i Stalowego Wydziału Architektury (1946–52), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W 1952 r. przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności. Od 1969 r. do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.
Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor Honoris Causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Akademii Górniczo Hutniczej (1969), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).
Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
- Biogramy uczonych polskich. Cz. 4. Wrocław 1988. S. 255–261
- Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. Warszawa 1997. S. 295–298
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 155–156
- Nauka Polska 1965 nr 2 (56). s. 42–49
- Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2010 nr 35. s. 24, portr.
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 20. Warszawa 2009. S. 111–115