Leon Winogradow: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = 1899 | | birth_date = 1899 | ||
| birth_place = | | birth_place = Warszawa | ||
| death_date = 1976 | | death_date = 1976 | ||
| death_place = | | death_place = Warszawa | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| resting_place_coordinates = | | resting_place_coordinates = | ||
| Linia 58: | Linia 58: | ||
Był ekspertem Departamentu Pomocy Technicznej ONZ, autorem lub współautorem wielu patentów. Prowadził prace badawcze z zakresu przemysłowej ceramiki szlachetnej, materiałów budowlanych i ściernych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych. | Był ekspertem Departamentu Pomocy Technicznej ONZ, autorem lub współautorem wielu patentów. Prowadził prace badawcze z zakresu przemysłowej ceramiki szlachetnej, materiałów budowlanych i ściernych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych. | ||
Źródło | == Źródło == | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163 | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163 | ||
Wersja z 22:58, 19 lip 2014
| Leon Winogradow | |
|---|---|
| Nazwisko | Winogradow |
| Imię / imiona | Leon |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
| Data urodzenia | 1899 |
| Miejsce urodzenia | Warszawa |
| Data śmierci | 1976 |
| Miejsce śmierci | Warszawa |
| Dyscyplina/specjalności | technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany |
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, odznaki honorowe. |
Prof. zw. dr inż. Leon Winogradow (1899–1976)
Specjalność: technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych
Urodził się i zmarł w Warszawie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Technologicznego i Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej. W latach 1925–27 przebywał w Czechosłowacji, gdzie uczestniczył w wyższym kursie ceramiki. Po powrocie do Polski pracował w zakładach ceramicznych.
W 1952 roku został wykładowcą, a w 1953 r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany na Wydziale Ceramicznym AGH. W 1955 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1967 r. — zwyczajnym AGH.
Był ekspertem Departamentu Pomocy Technicznej ONZ, autorem lub współautorem wielu patentów. Prowadził prace badawcze z zakresu przemysłowej ceramiki szlachetnej, materiałów budowlanych i ściernych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych.
Źródło
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163