Emilian Iwanciw: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
|||
| Linia 62: | Linia 62: | ||
== Odznaczenia i nagrody == | == Odznaczenia i nagrody == | ||
[[Krzyż Kawalerski OOP]], | [[Krzyż Kawalerski OOP]], Medal Komisji Edukacji Narodowej, inne | ||
== Źródło == | == Źródło == | ||
Wersja z 11:44, 28 lip 2014
| Emilian Iwanciw | |
|---|---|
| Nazwisko | Iwanciw |
| Imię / imiona | Emilian |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
| Data urodzenia | 1913 |
| Miejsce urodzenia | Kraków |
| Data śmierci | 1995 |
| Dyscyplina/specjalności | metalurgia |
| Pełnione funkcje | Kierownik Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich AGH (1969-1983) |
| Wydział | Wydział Metali Nieżelaznych
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski OOP |
Prof. zw. dr inż. Emilian Iwanciw (1913–1995)
Specjalność: metalurgia
Życiorys
Urodził się w 1913 r. w Krakowie, zmarł w 1995 r. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym AG w Krakowie w 1936 r. Od 1937 r. związany z Katedrą Innych Poza Żelazem Metali. Rozpoczął pracę od stanowiska st. asystenta, zostając kolejno: adiunktem (1947), zast. prof. (1952), docentem (1955), prof. nadzw. (1958), prof. zwycz. (1978). W latach 1961–1962 był organizatorem Wydziału Metali Nieżelaznych. W 1965 r. objął kierownictwo Katedry Metali Nieżelaznych AGH. W 1967 zorganizował Katedrę Metalurgii Miedzi i został jej Kierownikiem. W 1969 r. po reorganizacji Inst. Metali Nieżelaznych, był aż do emerytury tj. do 1983 kierownikiem Zakładu Metalurgii Miedzi i Metali Rzadkich.
Równolegle w latach 1954–1963 był Kierownikiem Pracowni Metalurgicznej w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. W ramach współpracy z przemysłem, doradca naukowy i konsultant wszystkich instytucji w Polsce zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych. Autor zastosowanej w HM”Głogów II” koncepcji bezpośredniego przetopu do miedzi krajowych koncentratów.
Jako dorobek pozostawił ponad 40 publikacji i kilkadziesiąt sprawozdań z prac badawczych dla przemysłu. Reprezentował naukę polską w różnych ośrodkach naukowych na świecie. Opracował m.in. programy studiów dla wydziału metalurgicznego na uniwersytecie w Antofagaście. Prowadził seminaria dla kadry naukowej w Wenezueli.
Jego pasje to: gra na skrzypcach, turystyka górska, jazda figurowa na łyżwach, narciarstwo, wędkarstwo.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Kawalerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, inne
Źródło
- BIP 1995 nr 19–20. s. 23–24
- Kto jest kim w Polsce. s. 230