Wacław Olszak

Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Olszak (1902-1980)

Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia

Urodził się w Karwinie 24 października 1902 roku, zmarł w Udine (Włochy) 8 grudnia 1980 roku. Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim - wiolinistykę, a także fizykę w uniw. w Paryżu. Studia uzupełniające odbył w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Zagłębia Śląskiego i Dąbrowskiego. W l. 1933, 1934 obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej, oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej. Habilitował się na AG w 1937 r. Związany z Akademią jako profesor wytrzymałości materiałów - docent Katedry Wytrzymałości Materiałów (1937-52), prof. zw. (1946), kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego i Stalowego Wydziału Architektury (1946-52), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W 1952 r. przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności. Od 1969 r. do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.

Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957-1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor Honoris Causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).

Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.

Źródło:

• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
• Biogramy uczonych polskich. Cz. 4: Nauki techniczne. Wrocław 1988 . S. 255-261
• Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3 : M-R. Warszawa 1997. S. 295-298
• Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1984. S. 155-156
• Nauka Polska 1965 nr 2 (56). s. 42-49
• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 108. s. 10