Edmund Chromiński: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1874 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = 1954 | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
Wersja z 15:52, 8 sty 2014
| Edmund Chromiński | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Chromiński | ||||||||||||||||
| Imię / imiona | Edmund | ||||||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||||||||||
| Data urodzenia | 1874 | ||||||||||||||||
| Data śmierci | 1954 | ||||||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | budowa i eksploatacja kotłów parowych
| ||||||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Medal za Długoletnią Służbę (1938 r.), Medal Zwycięstwa i Wolności (1949 r.). | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Prof. zw. dr inż. Edmund Chromiński (1874–1954)
Specjalność: budowa i eksploatacja kotłów parowych
Urodził się 8 listopada 1874 roku w Rykach k. Siedlec, zmarł 11 września 1954 roku w Krakowie. Studia rozpoczął na Wydz. Filozoficznym UJ. W 1898 r. przeniósł się na Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W 1901 r. otrzymał dyplom, udał się do Wiednia i został asystentem Wiedeńskiego Stowarzyszenia Dozoru Kotłów. Po utworzeniu oddziału Stowarzyszenia w Krakowie, został mianowany drugim inspektorem kotłowym. W czasie wojny więziony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen.
Od 1921 r. związany z AG, początkowo jako profesor kontraktowy, a w 1922 r. prof. zwyczajny. Wykładał termodynamikę, kotły parowe, maszyny tłokowe i maszyny wirujące (poźniej przedmioty te nazwano Maszynoznawstwo II). W latach 1923/1925 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Hutniczego, był jednym z pierwszych jego organizatorów. Przyczynił się do wybudowania laboratorium maszynowego (1926). Wraz z prof. J. Krauze opracował przepisy o studiach w AG. W latach 1927/1929 był prorektorem AG. Po wojnie powrócił do wykładów z Maszynoznawstwa II.
Autorytet w dziedzinie budowy i eksploatacji kotłów parowych ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień cieplnych. Prowadził badania różnych gatunków węgla dla określenia charakterystyki ich spalania w paleniskach kotłów parowych. Autor podręcznika „Kotły parowe i ich obsługa”, który do 1952 r. był jedyną książką z tego zakresu w języku polskim.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników [AGH] 1994 nr 5. s. 5
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 38–41
- Słownik biograficzny techników polskich. S. 21–22