Marian Mięsowicz
| Marian Mięsowicz | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Mięsowicz | ||||||||
| Imię / imiona | Marian | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. | ||||||||
| Tytuły honorowe AGH | Zasłużony dla AGH | ||||||||
| Data urodzenia | 21 listopada 1907 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Lwów | ||||||||
| Data śmierci | 5 kwietnia 1992 | ||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | filozofia, fizyka | ||||||||
| Pełnione funkcje | Prorektor AGH (1953–1957) | ||||||||
| Wydział | Wydział Elektrotechniki Górniczo-Hutniczej | ||||||||
| Rok przyznania doktoratu h.c. AGH | 1979 | ||||||||
| Powód przyznania doktoratu h.c. AGH | za zasługi dla rozwoju fizyki a w szczególności fizyki wysokich energii, stosowanej fizyki jądrowej oraz ciekłych kryształów | ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski, Krzyż Komandorski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Krzyż Wielki OOP | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr hab. Marian Mięsowicz (1907–1992)
Specjalność: filozofia, fizyka
Nota biograficzna
Urodził się we Lwowie 21 listopada 1907 roku, zmarł w Krakowie 5 kwietnia 1992 roku.
Studia fizyczne i matematyczne ukończył w UJ i w AG w Krakowie. Studia uzupełniające w uniwersytecie w Utrechcie (1936–1937).
Dr filozofii UJ, doc. fizyki w AG. W latach 1930–31 pracował w AG jako asystent na Wydziale Hutniczym. W 1939 r. habilitował się (AGH) na podstawie prac nad ciekłymi kryształami. Następnie docent (1938–45), prof. nadzw. (1947), prof. zw. (1949), kierownik Katedry Fizyki na Wydziale Górniczym (1946-1953), prorektor AGH (1952-1955), kierownik Zakładu Fizyki Ogólnej (1953-1957), kierownik Katedry Fizyki na Wydziale Elektrotechniki Górniczo-Hutniczej od 1957, dyrektor Instytutu Techniki Jądrowej (1966–73), prof. Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–82), dyrektor Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–77). Prowadził wykłady z fizyki doświadczalnej, fizyki jądrowej i zastosowań fizyki w geologii i geofizyce.
Jest autorem kilkudziesięciu prac i monografii z zakresu fizyki cząstek elementarnych, elektromagnetyzmu, fizyki jądra atomowego, krystalofizyki. Autor książki „Promienie kosmiczne”. Jako jeden z pierwszych przedstawił wyniki obserwacji właściwości falowodów i stwierdził, że fale elektromagnetyczne, uzyskiwane z wibratora iskrowego, ulegają monochromatyzacji po przejściu przez rurę metalową o przekroju prostokątnym. Odkryte przez niego główne współczynniki lepkości w ciekłych kryształach nazywa się powszechnie „Mięsowicz-coefficient”, a samo zjawisko „Miesowicz viscosity”.
Członek koresp. TNW, czł. koresp. PAN, czł. rzecz. PAN, czł. hon. PTFizycznego, czł. czynny reaktywowanej PAU (1989). Przewodniczący Rady Naukowej Inst. Badań Jądrowych i Inst. Fizyki Jądrowej oraz Inst. Techniki Jądrowej AGH. Członek Komisji Promieni Kosmicznych w Międzynarodowej Unii Fizyki Czystej i Stosowanej. Doktor Honori Causa UJ (1975), Doktor Honoris Causa AGH (1979) i Uniwersytetu Warszawskiego (1987).
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Kawalerski, Krzyż Komandorski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Krzyż Wielki OOP
Bibliografia
- Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. s. 119–122
- Nauka Polska 1965 nr 5 (59). s. 33–37
- Wykaz osób, które otrzymały Doktoraty Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 18